వసుధైక కుటుంబం
ప్రపంచం చిన్నదై పోయింది. ప్రపంచమో ఓ కుగ్రామమయింది. ప్రపంచీకరణ తో దేశాలు కాలనీల్లా మారిపోతున్నాయి అనే మాటలు నాకసలు అర్ధమయ్యేవి కావు. మాచిన్నమ్మాయి, మావారు ఈ మాటలు నాకు అర్ధమయ్యేలా చెప్పాలని చాలా సార్లు ప్రయత్నం చేసి వారి వల్ల కాక దాని ప్రయత్నం మానేశారు . ఈమధ్య జరిగిన ఒక సంఘటనతో ప్రపంచం చిన్నదై పోయిందని ఎందుకంటున్నారో సోదాహరణంగా అర్ధంమయింది.
మాచిన్నమ్మాయి హైదరాబాదులో ఓ MNC లో పనిచేస్తోంది. వాళ్ళకి ఓ కొత్త బాసు వచ్చాడట. అమెరికా నుంచి వచ్చాడట అందునా చక్కటి తెలుగు మాట్లాడుతు న్నాడట. ఆయనే ఏదైనా హాలిడే కి ఫామిలీస్ తో సహా బయటకు వెళ్దామని ప్రొపోజ్ చేసాడట అందుకు ఈ ఆదివారం వాళ్ళ ఆఫీసు వాళ్ళంతా వికారాబాద్ దగ్గర ఏదో రిసార్టుకు వెళదామని, అందరు కుటుంబాలతో సహా వెళ్లాలని నిర్ణయించుకున్నారట.
'ఈ మధ్య మీరుకూడా ఎక్కడికి వెళ్ళలేదు కదా రండి' అని మమ్ముల్ని కూడా బలవంతంగా తీసుకెళ్ళింది.
నేను కూడా సరే బావుంది ఎలాగైనా కార్తిక మాసం కదా ....ఈ సారి వనభోజనాలకు వెళ్ళలేదు ....
అందుకే దేముడు ఇలా అవకాశం కల్పించాడు అనుకున్నాను మనసులో ....బయటకు అంటే మళ్ళీ అంతా నీ చాదస్తం అంటారని. ఉదయాన్నే తొందరగా తెమిలి బయదేరామేమో 9 గంటలకల్లా రిసార్ట్ కి చేరాము. అప్పటికే వంద మందికి పైగా వాళ్ళ ఆఫీసు వాళ్ళంతా వచ్చేశారు. అంతా హడావుడిగా వుంది. రంగు రంగుల ప్రపంచంలా అనిపించింది అక్కడ వాతావరణం చూస్తె..... ఎటు చూసినా రంగు రంగుల పూలు, రంగు రంగుల దుస్తుల్లో పిల్లలు, తల్లులు. ఉత్తర, దక్షిణ భారత దేశ ప్రజలంతా ఒక్క చోట చేరినట్లు చూడడానికి ఎంతో మనోహరంగా ఉందా దృశ్యం!
ఏ వంక వెళ్ళినాఇంగ్లీషు కంటే భారతీయ భాషల్లో బాసలు.....ఆహా ....భిన్నత్వంలో ఏకత్వం అంటే ఇదే కదా....సోషల్ సబ్జెక్టు లో ఈ విషయం చస్తే అర్ధం అయ్యేది కాదు....పాఠం బట్టీ పాటే వాళ్ళం....ఇదన్న మాట విషయం!
చాలా పెద్ద రిసార్ట్ లా వుంది. రక రకాల చెట్లు. వచ్చిన వారంతా గ్రూపులు, గ్రూపులుగా విడిపోయి కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. పిల్లలు ఆడుతున్నారు. మా అమ్మాయి, అల్లుడు గారు వాళ్ళ వాళ్ళ స్నేహుతుల గ్రూపుల్లో చేరి పోయారు.
మేమూ..... వాళ్ళ స్నేహితుల పేరెంట్స్ గ్రూపుల్లో చేరి పోయాము. రెండు, మూడు తెలిసిన ఫామిలీస్. అందరికి బ్రేక్ ఫాస్ట్ సర్వ్ చేశారు. టిఫెన్ చేసిన వాళ్ళు వాటర్ గేమ్స్, షటిల్ బాడ్మింటన్ , టెన్నిస్ మొదలెట్టారు. మేము ఒక పెద్ద మర్రి చెట్టు కింద కార్పెట్ మీద సెటిల్ అయ్యాము.తరువాత అటు...ఇటు...తిరుగుతూ రిసార్ట్ లోవున్నా A C గదుల వేపు వచ్చాము.
ఇంతలో 5-6 సంవత్సరాలుంటాయి...... ఓ చిన్నబాబు తెల్లగా, పొడుగ్గా... బంగారపు రంగు జుట్టు....చూస్తేనే తెలుస్తోంది.....విదేశీ పిల్లాడు అని.... మా దగ్గరికి వాడు విసిరిన బంతి కోసం పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. దగ్గరగావచ్చాక స్పష్టంగా చూశాను.....సందేహంలేదు.. వాడే....అచ్చువాడే....రాబర్టే..........ఆయనకూడాపిల్లాడిని చూస్తూ నావంక చూశారు ! దగ్గరికి వచ్చిన పిల్లాడిని......" ఏమోయ్........ఈ పిల్లాడు 'రాబర్ట్' కొడుకే అయి వుండాలి ఎలాంటి సందేహం లేదు ......చిన్నప్పుడు 'రాబర్ట్' అచ్చు ఇలానే వుండేవాడు కదా ' అన్నారు ఆయన నా సందేహం నివుర్తి చేస్తూ .
అంటే.....అమ్మాయి కి వచ్చిన కొత్త 'బాసు' 'రాబర్టే'....అన్నమాట......అని మనసులో అనుకుంటూ
బంతిని తీసుకుని ఆ పిల్లాడికి ఇచ్చి అడిగాను. 'where is dad' ....? అని .....
ఆ పిల్లాడు సమాధానం చెప్పకుండా దూరంగా పరుగెత్తాడు.
మేమూ అక్కడ నుంచి మెల్లగా అందరు ఉన్న చోటికి చేరాము. వెంటనే మా అమ్మాయిని కలిసి మీ కొత్త బాసు
పేరేంటి ?...అని అడిగాను.
ఎందుకూ? ...అంటూ...'రాబర్ట్ ' అంది !
ఇక నేను వుండబట్టుకోలేక పోయాను. ఒకసారి మమ్ముల్నిఅతనికి పరిచయం చేయవే....అతనెక్కడ వున్నాడు ?
వరుస ప్రశ్నలకి ....నా అకస్మాత్తు ప్రవర్తనకి మా అమ్మాయి బిత్తర పోయింది.
ఇంతలో అతనే మావేపు వస్తూ ' హే ...మీ పేరెంట్స్ ని నాకు పరిచయం చేయవా" అంటూ మాకు రెండు చేతులతో
నమస్కారం చేస్తూ ...మమ్ముల్ని చూస్తూ....నమస్తే అంకుల్ ....నమస్తే ఆంటీ....అని మావంక అదోలా చూస్తూ ఒక్కసారిగా మాదగ్గరికి వచ్చి నాకూ, మావారికి పాదాభివందనం చేసి '' what a pleasant surprise aunty.........uncle....." అంటూ నన్నూ మావారిని కౌగలించుకున్నాడు !
నేను ప్రతి నమస్కారం చేస్తూ......మీ మదర్ ' మేరీ'......ఎలావుంది? రాబర్ట్ అని అడిగాను....
'మాం .....బావుంది...ఆరోగ్యం అంతగా బావుండలేదు....ఇక్కడే నాదగ్గరే వుంది....ఇక్కడికి రాలేదు....ఇంట్లో వుంది'...
అప్పటికే మాచుట్టూ ఉన్నవాళ్ళకి అందరికీ ఇక్కడ ఏమి జరుగుతోందో అర్ధం కాలేదు!
మా అమ్మాయి కూడా స్థాణువులా నిలబడి పోయింది.
మాఇద్దరి పరిస్థితి కూడా చాలా ఉద్వేగపూరితంగా తయారయింది.
అతనే తమాయించుకుని ఈ అంకుల్,అంటీ నేను చిన్నప్పుడు కాకినాడలో ఉన్న రోజుల్లో మా పక్క ఇంట్లోనే ఉండేవారు అదే పరిచయం,,,,అంటూ మా ఇద్దరి భుజాల చుట్టూ చేతులు వేసి ' give us little time' అని అక్కడి వాళ్ళతో చెబుతూ తన ఫ్యామిలీ ఉన్న గెస్ట్ రూం వంక తీసుకెళ్ళాడు !
సాయంత్రం తిరిగి వస్తూ అమ్మాయితో చెప్పాను అసలు సంగతి. రాబర్ట్' వాళ్ళ ఫ్యామిలీ కాకినాడలో మా ఇంటి పక్కనే ఉండేవాళ్ళు. వాళ్ళ నాన్నగారు ఫ్రెంచి దేశపు వ్యక్తి వాళ్ళ పూర్వీకుల కాలం నుంచి ఇక్కడే' యానాం' లో స్థిర పడ్డారు. ఆయనకు దాదాపు నలభై సంవత్సరాలు ఉండేవి. తల్లిగారు బ్రిటిష్ దేశస్తురాలు. కలకత్తా నుంచి ఇక్కడికి వచ్చి సెటిల్ అయ్యారు. కాకినాడలో ఏదో కాన్వెంట్ స్కూల్ head misstress గా పనిచేసేవారు.' రాబర్ట్' నాన్నగారు దగ్గరలోనే ఉన్న పొగాకు ఫాక్టరీ లో పనిచేస్తూ బాగా అనారోగ్యం పాలయ్యారు. ఎక్కువ కాలం బతకడని డాక్టర్లు చెప్పేశారు. వైద్యం ఖర్చు అంతా పొగాకు కంపెనీ భరించేది. దాదాపు సంవత్సరం పాటు హాస్పిటల్ కి వస్తూ పోతూనే ఉండేవారు . అప్పుడే రాబర్ట్ వాళ్ళ అమ్మగారు రాబర్ట్ ని మాకు అప్పగించి హాస్పిటల్ కి, ఉద్యోగానికి వెళ్ళే వారు. ఆ సంవత్సరం పాటు పాపం ఆవిడ పడ్డ బాధ నాకు తెలుసు.
'నీకు రాబర్ట్ గురించి పెద్దగా తెలీదు. నువ్వు రెండు సంవత్సరాల పిల్లవను కుంటాను. కాని మీ అక్కకు, అన్నకు 'రాబర్ట్ ' బాగానే పరిచయం. కలిసి ఆడుకునే వాళ్ళు. దాదాపు సంవత్సరం పైన మనింట్లోనే ఉన్నట్లు ఉండే వాడు'! వాడికి ఆవకాయ , పులిహార, కొబ్బరి కజ్జి కాయలన్నా ఎంత ఇష్టమో. అవి చేస్తున్నట్లు వాడు ఎలా పసిగట్టే వాడో వాడికి పెట్టిన దాక తల్లి పిలిచినా ఇంటికి వెళ్ళేవాడు కాదు.
వాళ్ళ నాన్నగారు బాగా సుస్తీ చేసి సంవత్సరం తిరగకుండానే హాస్పిటల్ లోనే పోయారు! అప్పటికి వీడికి 7 సంవత్సరాలు ఉండేవేమో! తరువాత వీళ్ళ అమ్మగారు వీడిని తీసుకుని లండన్ వెళ్లి పోయారు. దాదాపు 30 సంవత్సరాలు పైన అయివుంటుంది ఇప్పటికి. ఇప్పుడు వీడు మళ్ళీ కలిశాడు. ఎంత విచిత్రం ! అనుబంధం, ఆత్మీయతకు ఎల్లలు ఉన్నట్లు లేదు. కాలం ఎంత దూరాల నైనా ఎప్పుడో ఒకసారి దగ్గరికి చేరుస్తుందేమో !
ఈరోజు సంఘటన నా మనసుకు ఎంతటి బలాన్ని తెచ్చిందంటే ముఫ్ఫై సంవత్సరాల వెనక్కి వెళ్లి పోయాను. భగవంతుడిని మనసారా స్మరించాను. ప్రపంచమే ఒక వసుధైక కుటుంబం అని ఎవరో అన్న మాటలు ఎంత సత్యమో అర్ధం అయింది!
రచన :
కేశిరాజు వెంకట వరదయ్య.
